‘‘We krijgen een baby’tje!’’, joelden de kinderen van het Overijsselse gezin over de camping in Zeeland. Ze vonden het leuk, een extra broertje erbij, ook al kwam hij uit een ander gezin.
‘Het was ook nog eens een schattig baby’tje’’, lacht Anne Marije. Haar broer Jelmer vult aan: ‘‘Het was ook een beetje vanzelfsprekend ofzo. Het verliep heel natuurlijk. Het zijn van een grote broer paste mij ook wel en met Daniël klikte dat heel goed.’’
Zus Anne Marije en de broers Jelmer en Gerjan vertellen over het hebben van een pleegkind binnen hun gezin met vijf kinderen. Inmiddels woont Daniël bijna dertien jaar bij hen thuis en weten ze niet beter dan dat hij gewoon hun broertje is. Hoe zij pleegzorg ervaren, welk vooroordeel de wereld uit moet, of ze zelf pleegzorg zouden willen bieden en meer, lees je in dit verhaal.
Gerjan, de oudste van de drie, herinnert zich de eerste reacties om hem heen nog goed. ‘‘De eerste vraag die ik kreeg was: ‘Is hij zwart? Waar komt hij vandaan?’. Mensen hebben er totaal geen beeld bij. Ik dacht toen wel bij mezelf: is dat nou serieus het eerste waar je aan denkt? Voor mijn gevoel pas je gewoon wat langer op een kind van een ander’’, zegt hij glimlachend.
De dag dat Daniël mee mocht naar huis deed Anne Marije, toen zeven jaar oud, Daniël in bad. ‘‘Ik herinner me nog goed dat we hem op de commode hadden gelegd en zijn zachte haartjes kamden met een heerlijke geur van Zwitsal op zijn gezichtje. Hij was zo klein toen hij bij ons kwam. Het voelt niet anders dan een eigen broertje of zusje.’’
Als grote zus is Anne Marije extra trots op zijn doorzettingsvermogen. Ook wanneer hij iets spannend vindt. Ze lacht en vertelt: ‘‘Als kind wilde hij heel graag Kapla hebben. Hij kon toen nog niet fietsen, wat overigens echt moest gebeuren. Ik weet nog dat hij op woensdag aan moeder vroeg: ‘Als ik leer fietsen, mag ik dan Kapla?’ En ja hoor, je raadt het al, op de vrijdag erop kon hij fietsen!’’
Het drietal vertelt over het inlevingsvermogen dat ze hebben ontwikkeld door de jaren heen. ‘‘Ook al voelt het als je eigen broertje, Daniël heeft toch een ander denkperspectief. Je moet je echt wel verplaatsen in de ander om elkaar te begrijpen. Soms is dat weleens lastig, maar de tijd leert ook wel. En geduld opbrengen. Dat is een schone zaak’’, grinnikt Jelmer.
Je geeft een herinnering mee aan het kind
Het vooroordeel dat uit de wereld moet volgens Gerjan is dat mensen pleegzorg bieden omdat je er geld aan verdient. ‘‘Het is geen werk. Je moet het in het belang van het kind doen, niet om er geld aan te verdienen. ” Hun ouders bieden naast voltijd pleegzorg voor Daniël ook ruimte voor crisisplaatsingen. Gerjan: “Crisisplaatsingen zijn vaak voor kortere periodes, maar dan probeer je er wel het beste van te maken voor het kind. Je geeft een herinnering mee die het kind meedraagt ongeacht of hij of zij weer weggaat’’.
Anne Marije, Jelmer en Gerjan zijn trots op hun ouders. Jelmer: ‘‘Kijk, iedereen maakt een ontwikkeling door binnen een gezin. Naast de aandacht voor pleegkinderen, hadden wij ook aandacht nodig. Het is best wel een groot gezin wat mijn ouders draaiende houden. Dat heeft om een stukje doorzettingsvermogen gevraagd van mijn ouders. Ze hebben ook echt wel wat ingeleverd.’’ ‘‘Ja’’, zegt Anne Marije. ‘‘En helemaal in het begin, toen er geen nacht voorbij ging dat Daniël niet huilde. Je doet het dan wel samen, maar je ouders hebben natuurlijk wel de grootste portie.’’
Alle drie knikken ze direct ‘ja’ wanneer de vraag wordt gesteld of ze zelf pleegzorg willen bieden in de toekomst. Jelmer zegt: ‘‘Als je weet dat iemand goed terechtkomt dan vind ik crisispleegzorg erg mooi. Ik vind het fijn dat je iets voor anderen kunt betekenen. Je draagt echt iets moois bij aan iemands leven. Je kunt een serieus verschil maken.’’ Anne Marije voegt daaraan toe: ‘‘Ik zou het mooi vinden om het stukje zorg dat ik zelf heb mogen ontvangen van mijn ouders, ook kan geven aan iemand anders. Dat er van een kind gehouden wordt.’’
Meer weten over het bieden van pleegzorg? Klik dan hier.
De verhalen van hun pleegbroer Daniël en hun ouders:
