Daniël is 13 jaar en woont bij een pleeggezin in het prachtige Overijssel. “Eigenlijk zijn het gewoon zijn broers, zussen en ouders. Dit is mijn gezin. Zo voelt dat echt”, vertelt hij.
Toen Daniël vijf maanden oud was, werd hij in het warme gezin opgenomen. De eerste ontmoeting met het pleeggezin herinnert Daniël zich niet vanwege de vroege plaatsing. “De eerste herinnering die ik heb aan mijn biologische moeder als klein kind, is dat ik in een huis met een felgekleurde bank mocht luisteren naar mijn zusje in de buik. Verder herinner ik me niet zoveel.” Hij ziet zijn moeder in de schoolvakanties en zijn broertje en zusjes op brusjesdag (broertjes- en zusjesdag). Dan praten ze wat en doen ze samen met zijn pleeggezin een leuke activiteit zoals naar een escaperoom of brengen ze een bezoek aan de dierentuin.
Ik weet dat ik een goede en fijne situatie zit
Daniël is gek op gamen, Lego, spreekt graag af met vrienden en verzamelt kristallen. “Je hebt daar speciale winkels voor waar je kristallen kunt kopen. Het is natuurlijk nog leuker om zelf kristallen te zoeken, maar daarvoor moet je eigenlijk in het buitenland zijn. In Nederland heb je niet zoveel bijzonders in de grond zitten”, vertelt hij lachend.
Zijn favoriete plekje in huis is de bank in de woonkamer die tegen de muur aan staat, de stoel aan tafel waar hij gamet en het plekje waar hij de hele dag door van kan dromen: zijn bed. Zijn leukste herinneringen van de afgelopen jaren heeft hij aan de vakanties en aan zijn 13e verjaardag. “Toen kreeg ik mijn laptop. Nou, ik kan vertellen, die is honderd keer sneller dan mijn vorige!”
Leeftijdsgenootjes van Daniël weten niet beter dan dat hij in een pleeggezin woont. Hij praat er weleens over. ‘Dat vind ik prima’, vertelt hij. ‘Ik heb er ook een keer een werkstuk over gemaakt. Kinderen van mijn leeftijd vinden er niet echt iets van, het is gewoon normaal. Ik ken twee andere pleegkinderen in mijn omgeving, verder eigenlijk niet. Ik weet ook dat ik in een goede en fijne situatie zit. Dat is natuurlijk niet altijd het geval.’
Later wil hij eigen baas worden. Wat voor werk precies? Dat weet hij nog niet. Met zijn (pleeg)broers vindt hij het leuk om mee te rijden op de vrachtwagen en een museum te bezoeken. Met zijn (pleeg)zus en (pleeg)vader gaat hij graag winkelen. ‘Dan slaag ik net iets sneller, dan wanneer ik met mijn (pleeg)moeder ga’, grinnikt hij.
Als Daniël wordt gevraagd wat hij zou willen veranderen aan pleegzorg, vertelt hij: ‘Dat je langer in het pleeggezin mag blijven dan tot je 18e. Maar misschien is het tegen die tijd wel helemaal prima en kan ik mezelf prima redden. Nu denk ik dat ik nog wel even wil blijven, want ik heb helemaal geen zin om boodschappen te doen en te koken!’, zegt hij lachend. Pleegmoeder Gerda lacht en zegt: ‘Je mag net zo lang blijven als je broer van eind twintig hoor.’
Meer weten over het bieden van pleegzorg? Klik dan hier.
De verhalen van de pleegouders, -broers en zus van Daniël:
