Gerbert en Gerda bieden naast de 13 jaar voltijd pleegzorg voor Daniël ook crisispleegzorg. Ze vertellen over hoe deze keuze tot stand kwam en over hun ervaringen met crisisplaatsingen.
De namen in dit verhaal zijn vanwege de privacy van de kinderen gefingeerd.
Uit de keuken komt een heerlijke geur. De wok staat op het vuur en bakt de groenten lekker knapperig. Er staat nasi op het menu voor vanavond. Al roerend in de pan, krijgen Gerbert en Gerda een telefoontje: ‘We hebben een jongen van dertien en als het kan komt hij vanmiddag om half vier’.
Gerda vertelt lachend: ‘‘Ik had eigenlijk aangegeven dat ze mij konden bellen voor kinderen tot maximaal twaalf jaar, maar toen dacht ik: ach, we hebben drie pubers, eentje meer maakt dan ook niet zoveel meer uit.” Want er is een plekje in huis over. Dan kan dat worden gevuld!
Gerbert herinnert zich nog goed dat Mark kwam en dat er nasi op het menu stond. ‘‘Hij bleek een allergie te hebben, hij moest dingen met soja hebben. Dus de nasi werd ‘m niet’’, vertelt hij lachend. ‘‘Ik ben met hem naar de supermarkt gegaan zodat hij kon aangeven wat hij allemaal mocht.’’
‘‘Toch vond hij het lastig in ons gezin’’, vertelt Gerda. ‘‘Het was een vrijwillige plaatsing, waarbij de ouder had aangegeven niet voor hem te kunnen zorgen. Er zat dus heel veel onmacht en frustratie bij die jongen. Dat vond ik wel lastig, want we wilden zo graag iedereen een veilig, fijn en warm huis bieden. Crisispleegzorg is dus wel echt anders als voltijdpleegzorg’’.
Het zit in de simpelste dingen die het verschil kunnen maken
Mark woont inmiddels niet meer bij het gezin. Toch hebben ze nog regelmatig contact en kwam hij recent nog op bezoek. Het was een jongen die in de winter nog op sandalen kon lopen met een enorme bos haar. ‘‘Mark belde aan en er stond een halve meter langere jongen met een zwarte broek, een witte blouse en z’n haren netjes gekamd. Hij zag er zo goed uit! Hij kon niet wegkomen, zo gezellig was het’’, vertelt Gerda enthousiast.
De fijnste en mooiste herinnering van Mark is dat er altijd iemand was. Dat er altijd eten was en dat hij ‘s ochtends niet na hoefde te denken wat er allemaal nog moest gebeuren, want het stond allemaal voor hem klaar.
Nathan was zeven toen hij bij het gezin op de stoep stond. Met een tas, gevuld met een aantal kleren, zonder medicatie voor zijn ADHD, kreeg ‘de stuiterbal’ een plekje in het huis. ‘‘Nathan was heel druk, een vrolijk joch, echt een stuiterbal’’, vertelt Gerbert lachend. ‘‘Hij had zijn mond vol van voetbal, waar wij helemaal niets vanaf wisten en hij wilde oneindig lang mens-erger-je-niet spelen. Laat het nou net zijn, dat wij geen spelletjes mensen zijn’’, grinnikt Gerbert.
Toen Nathan binnenkwam, wilde hij graag aardappels en wortelen eten. Gewoon Hollandse kost, dus geen patat, pizza of macaroni. De plaatsing van Nathan was tijdens de corona-periode. ‘‘Dat was wel erg intensief’’, vertelt Gerda. ‘‘We gingen dan wel naar het bos of een balletje trappen, maar je was toch wel wat beperkt.’’
‘‘Het was toen ook wel een beetje te veel”, vertelt Gerda. ‘‘We wilden ook te veel. Alles goed doen en alles op de rit hebben voor het kind en voor onszelf. Maar crisispleegzorg is niet voor de lange termijn. Toen beseften we dat het er vooral om gaat dat je er bent voor het kind. Dat er eten is en drinken. Het zit in de simpelste dingen die een verschil kunnen maken’’.
Meer weten over het bieden van pleegzorg? Klik dan hier.
Gerbert en Gerda vertellen ook over hun keuze voor voltijd pleegzorg. Heb je hun verhaal nog niet gelezen? Klik dan hier.
En lees de verhalen van Daniël en zijn pleegbroers en -zus:
