Ineke van Dartel en haar man Paul uit Hellendoorn zijn al jaren pleegouders. Samen met hun drie zoons vormen ze met hun twee pleegkinderen een groot gezin. En daar komt er geregeld eentje bij. Want het gezin vangt ook crisisbaby’s op. Baby’s die niet meer thuis kunnen wonen en tijdelijk opgevangen moeten worden, zodat er in die tijd een pleeggezin kan worden gezocht om langdurig te blijven. Lees meer over de ervaringen van pleegouders.
Hoe het allemaal begon? Eigenlijk na de bevalling van onze derde zoon. Na drie keizersneden was het medisch gezien niet verantwoord om nog een keer zwanger te worden. We namen de stap om een informatiebijeenkomst over pleegzorg te bezoeken en daar raakten we direct enthousiast. Natuurlijk werd er een realistisch beeld geschetst. Gelukkig maar. Want het is prachtig om een kind te kunnen helpen en jouw liefde te bieden, maar het kan even duren voordat je het vertrouwen van een kind gewonnen hebt of dat je doorhebt waarom een kind op een bepaalde manier op jou reageert.
We zijn als pleeggezin gestart met crisisopvang voor kinderen in de leeftijd van 0 tot 7 jaar. Crisisopvang is van tijdelijke aard. Hierdoor kun je ‘wennen’ als pleegouders. Ons eerste pleegkindje was een jongetje van 5 jaar. Onze jongens deelden hun speelgoed direct met hem. Dat was zo mooi om te zien.
Na vier keer crisisopvang waren we klaar voor langdurige opvang. Dat was het begin van ons leven met Maxim. Maxim was destijds 7 dagen oud. Zijn navelklemmetje zat er nog aan. Zijn moeder kon niet voor hem zorgen. Ze was zelf nog zo jong. Na de drie maanden dat hij bij ons was heeft zijn moeder via de voogd aan ons gevraagd of Maxim bij ons mocht blijven. Over het antwoord hierop hebben we geen moment getwijfeld. Dit deden we graag!
We droomden altijd al van een groot gezin.
We hebben zijn ouders altijd een rol laten spelen in het leven van Maxim. Zo plaatsten we een foto van zijn ouders op zijn nachtkastje en kwam zijn moeder 1 keer in de 6 weken bij ons langs om samen met Maxim koekjes te bakken of een spelletje te spelen. Maxim zei zelf ook altijd: ‘ik woon bij mama Ineke en kom uit de buik van mama Merel’. De contactmomenten namen in de loop van de tijd af en de vader van Maxim is na zijn 1e verjaardag uit beeld geraakt.
Rond Maxim zijn 8e verjaardag kwam er wat meer afstand tussen hem en zijn moeder. Maar tot aan zijn 18e verjaardag zijn de contacten met zijn biologische moeder gebleven. Zij heeft inmiddels zelf een gezin en Maxim heeft een halfbroertje en halfzusje. Nu Maxim 18 is mag hij zelf bepalen hoe hij de omgang met zijn moeder wil invullen.
Vorig jaar was het een speciaal moment voor ons en voor Maxim. Hij heeft op zijn 18e verjaardag besloten om onze achternaam te gaan dragen. Hij voelt zich echt een zoon van ons en zo voelt het voor ons ook. Het is zo’n mooie jongen en het hij heeft het zo goed gedaan. We zijn dan ook ontzettend trots op hem.
Dat pleegzorg zo goed werkt, heeft wel echt te maken met dat we er samen voor gaan. Mijn man, onze zoons, onze pleegkinderen, samen vormen we een hecht team. We hebben ook best wel eens een tijdje ‘pauze’ genomen. En dan bekeken we na een periode altijd samen of we er weer voor wilden en konden gaan.
In het jaar 2012 zijn we opnieuw gestart met crisisopvang. Dit keer alleen voor baby’s tot 1 jaar. Soms voor twee weken, maar we hebben ook 9 maanden gezorgd voor een baby’tje. En natuurlijk heb ik daarna een steen in mijn buik. Want ja, je hecht je aan een kind. Maar als ik weet dat hij of zij goed terechtkomt, dan kan ik daar ook rust in vinden. Want hoe mooi is het om te zien dat een kindje geholpen wordt en een toekomst krijgt. En ik weet zeker dat elke andere pleegmoeder net zo hard haar best doet als ik.
Vanaf de start als pleegouders zijn we ontzettend goed geholpen door zowel Jarabee als Trias. Omdat we hier in de gemeente in een grensgebied wonen, hebben we zowel kinderen opgevangen uit het bestand van Jarabee als Trias. Naast informatiebijeenkomsten zijn er ook thema-avonden. Tijdens deze avonden worden thema’s als ‘hechting’ en ‘hoe om te gaan met de biologische ouders’ behandeld. Ook hebben we een vaste contactpersoon bij de pleegzorgorganisaties en is er een telefoonnummer dat je 24 uur per dag kunt bereiken.
Dat ik meewerk aan dit interview is omdat ik zo dankbaar ben voor wat pleegzorg ons heeft gebracht. Kinderen een basis bieden. Samen delen, samen spelen, douchen, tanden poetsen, een schoon bedje en liefde. Liefde, zo normaal voor ons, maar zo speciaal voor hen. Ik hoop dan ook dat ik door dit interview meer mensen aan het denken zet en dat ze de stap zetten om een informatiebijeenkomst over pleegzorg te bezoeken of contact opnemen met een pleegzorgorganisatie. De kinderen hebben ons namelijk hard nodig en je kunt ze zoveel bieden!’
